Nowy, ale stary

Jako że dałem się wciągnąć (mam genetyczną wadę polegającą na braku zdolności odmawiania) na listę bloggerów TBN, to chyba muszę się przedstawić i tym samym spłodzić swój pierwszy wpis. Otóż zamierzeniem WITa, całkiem chyba słusznym, jest poszerzenie horyzontów czytelników bloga. „Wrabiając mnie w pisywanie” poszerzył horyzont tak mocno, że trudno mnie będzie z Tokio dojrzeć, choć z Polski to pewnie "wsio ryba". Mieszkam na prowincji, ponad tysiąc kilometrów od Tokio i pasuję bardziej do sapporobyday.pl ze względu na dzienny tryb życia, który z kolei wynika z dość podeszłego wieku. U mnie życie nie ma pędu tokijskich autostrad czy zgiełku stolicznego clubbingu i choć miasto moje jest wielkości Warszawy, do autostrady niedaleko, a do klubów jeszcze bliżej, to całokształt życia poza Tokio mieni się trochę innymi kolorami, które chciałbym od czasu do czasu pokazać. Na Hokkaido życie płynie znacznie wolniej i wpisów na pewno będzie mało, jednak, jeśli to nie przestępstwo w „niepisanym kodeksie blogowym”?, mogę uciekać do przeszłości. Niestety, ponad dziesięcioletni dorobek pt. „Japonia w obiektywie” nie nadaje się do pokazania na blogu zawodowych fotografów, więc będę się ograniczał jak mogę, żeby zbyt drastycznie nie obniżyć poziomu.
Od razu ostrzegam, że nie mam na co narzekać i wielu czytelników może umrzeć z nudów, tudzież dostać palpitacji serca czytając o sielankowej Japonii ;)

Na pierwszy ogień, zapoznawczo, pójdziemy ja i M., mój brzdąc, który zawsze leci w kulki większe i mniejsze, co odziedziczył po tatusiu. To jedna z naszych ulubionych weekendowych zabaw, którą można uskuteczniać w parku Takino-Suzuran. Dzieciata Polonia sapporzańska bawi się tam latem i zimą, a że park utrzymywany jest z tzw. „podatku miejskiego”, każdy czuje się jak na swoim gruncie :)